Φωνές από τα κελιά

Λυπάμαι,αδελφέ μου

Λυπάμαι, αδελφέ μου.
Οι χειροπέδες μου δένουν τα χέρια
Κι ένα σίδερο περικυκλώνει το μέρος που κοιμάμαι.

Λυπάμαι , αδελφέ μου,
Που δεν μπορώ να βοηθήσω τον γέρο,
τη χήρα ή το παιδάκι.

Μη λογαριάζεις τον θάνατο ενός ανθρώπου
σαν σημάδι ήττας.
Ντροπή είναι μόνο
Να προδίδεις τις ιδέες σου
Και να μην μπορείς να υπερασπιστείς
τις πεποιθήσεις σου.
( Γράφτηκε από ένα φοιτητή της νομικής, στο στρατόπεδο του Γκουαντάναμο)
(Στίχοι- καταφύγιο ενάντια στον εφιάλτη της απανθρωπιάς και του μίσους.)
- στίχοι κραυγές απελπισίας κάποιων ανθρώπων πίσω από τα συρματοπλέγματα- Είναι η ανελέητη κριτική ενάντια στους δεσμοφύλακες που τους φέρονται σαν σκουπίδια. Είναι η περιγραφή του εφιάλτη που δεν έχει τέλος. Και πάνω από όλα είναι η κραυγή τους που επιμένει ότι η ψυχή και το μυαλό μένουν ελεύθερα και πολεμάνε την τρέλα των ανθρώπων με ποίηση.
- Ο Τεοντόρ Αντόρνο είχε γράψει κάποτε την περίφημη φράση ότι << να γράφεις ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι βαρβαρότητα>> .Εδώ οι κρατούμενοι γράφουν ποίηση μέσα από τα συρματοπλέγματα για να αντισταθούν και να νικήσουν την βαρβαρότητα.
- Όλοι μας καθημερινά με οποιοδήποτε τρόπο πολεμάμε ενάντια στην καθημερινή βαρβαρότητα και φρίκη.
ΟΛΟΙ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΟΤΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΧΡΩΜΑΤΙΚΗ.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΓΕΛΑΣΤΟΥΝ.