ίσως αύριο.....ίσως

Πολύ καλά τα λες και πολύ πιο σωστά τα γράφεις.
Εσύ που αγωνιάς και προβληματίζεσαι για την ανεργία που χτυπάει τις πόρτες όλων μας, για τον αποκλεισμό των παιδιών μας από τη ζωή που ονειρεύτηκαν, για τις ανύπαρκτες συντάξεις των γονιών μας ,για την αβεβαιότητα της ποιότητας των γηρατειών μας, για τη θλίψη ,το άχγος ,τη μιζέρια το φόβο που έχουν φωλιάσει στην ψυχή μας, για τα άσχημα όνειρα και τους εφιάλτες που μας κατακλύζουν, για την αβεβαιότητα του αύριο.
Τι μπορούμε άραγε να κάνουμε τόσο μακριά που φτάσαμε;
Μήπως εσύ ξέρεις κανέναν που να μπορεί να δει τόσο μακριά ,αλλά στην πραγματικότητα τόσο κοντά, που να είναι σε θέση να βοηθήσει πραγματικά τον ταλαίπωρο κοσμάκη, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να σκύψει κοντά στα προβλήματά του και να αφουγκραστεί την αγωνία του για το σήμερα και λιγότερο για το αύριο ( είναι τόση η αγωνία του καθενός που δεν νομίζω ότι του μένει δύναμη κα αντοχή να τολμήσει να σκεφτεί για την επόμενη μέρα), να μπορέσει να σηκώσει τον κόσμο από τις καρέκλες των καφετεριών που έχουν αράξει με μια αρρωστημένη απάθεια σκεπτόμενοι ότι κάποτε δούλευαν ή ότι αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να δουλεύουν σ αυτό που ονειρεύονταν από παιδιά, αλλά δεν πειράζει τώρα υπάρχει κρίση- λένε -είναι λογικό να πιάσουμε πάτο-ζούμε σε καιρό ύφεσης-λένε-, ξέρεις κάποιον που να μπορεί να βοηθήσει σε κάτι που μπορεί να φαντάζει δύσκολο αλλά να είναι τόσο απλό; Εγώ προβληματίζομαι.
Κάπου σε ένα χωριό της Μαγνησίας άκουσα στην τηλεόραση έχουν κάνει αιολικά και ηλιακά πάρκα, λειτουργούν ολοήμερα και δημοτικά σχολεία, προσφέρουν κατοικία στους δασκάλους και στη γιατρό ,για να νιώθουν ασφαλείς εκεί στα 1000 μέτρα υψόμετρο που ζουν, και τώρα φτιάχνουν ένα σύστημα όπου όλο το χωριό θα έχει δωρεάν θέρμανση και νερό ακόμη και οι δρόμοι θα θερμαίνονται για να μην παγώνουν και μένουν αποκλεισμένοι στα σπίτια τους χωρίς δουλειά, έχουν φτιάξει ,λέει, διώροφο γκαράζ στην πλατεία του χωριού για να προστατεύουν τα οχήματά τους οι κτηνοτρόφοι από την παγωνιά καθώς και μια πρότυπη κτηνοτροφική μονάδα και άλλα πολλά που όταν τα ακούς λες, μπας και μας κοροϊδεύουν, εδώ στην Ελλάδα συμβαίνουν όλα αυτά. Και όμως όλα αυτά έγιναν σε χωριό από ένα πρόεδρο που είχε όρεξη για δουλειά και δύναμη για προσφορά. Μηδέν εγκληματικότητα λένε, μηδέν ανεργία, μηδέν άγχος για το αύριο, τόσο απλά ....Μόνο δουλειά, οργανωμένη και συστηματική δουλειά, φαντασία, ενημέρωση, όρεξη, όραμα και πείσμα για θετικά αποτελέσματα των στόχων που θέτουν.
'Ίσως δεν έχουν χαθεί τα πάντα.. Ίσως δεν είναι τόσο αργά για όλους εμάς και τα παιδιά μας... Ίσως μπορούμε να συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι το μέλλον μας μπορεί και να καλυτερεύσει αφού πρώτα η ίδια η ζωή μας δώσει ένα καλό μάθημα για τις επιλογές μας....
Με εκτίμηση
Ντίνα