γυρνώντας κάποια χρόνια πίσω
Την ώρα που ο πυρόξανθος ήλιος χάνονταν πίσω από το.... και χιλιάδες χρώματα σμίγανε τον ουρανό με την πλαγιά του χωριού, τότε τα μακρινά εκείνα χρόνια αλλά τόσο έντονα χαραγμένα στη μνήμη μας, περίπου σαράντα χρόνια πριν, στα μέσα Αυγούστου, πριν τη μεγάλη γιορτή της Παναγίας, εκεί από την άκρη του χωριού, στο δρόμο που έρχεται απ΄τον Αετό ακούγεται το δυνατό μούγκρισμα της μηχανής μεγάλου τρακτέρ….
... τρία μικρά κοριτσάκια σκαρφαλωμένα πάνω στα μπλε κάγκελα της αυλής τους αφουγκράζονται… λες να έρχεται…Και να ξεπροβάλλει , εκεί στο κονισματάκι.. στην αρχή ένα μικρό ανεπαίσθητο κόκκινο σημάδι μετά ακολουθεί κι άλλο πιο αχνό, πορτοκαλί και μετά κι άλλο.. αυτός είναι!….. τα παιδιά κρατούν την αναπνοή τους… λίγο ακόμη… δεν μιλούν μεταξύ τους μόνο κατεβαίνουν στο δρόμο, κρέμονται από τα κάγκελα της αυλής, σηκώνονται στις μύτες των ποδιών και τα μάτια τους είναι καρφωμένα εκεί στο μεγάλο δρόμο στη μέση του χωριού και περιμένουν… Και να βλέπουν καθαρά τώρα, έρχεται, έρχεται ο πατέρας ξεφωνίζουν ήρθε… αυτός είναι , ήρθε ο πατέρας μαμά
Και να ο πατέρας περνάει τώρα στη μέση του χωριού, οδηγώντας το μεγάλο κόκκινο τρακτέρ που σέρνει την καμαρωτή πορτοκαλί πατόζα, την αλωνιστική μηχανή, και ακολουθεί η πλατφόρμα γεμάτη από την σοδιά της εποχής. . Η αγωνία μετατρέπεται σε χαρά, εκδηλώνεται με φωνές και τα παιδιά τρέχουν ξεφωνίζοντας ως το μπάρμπα -Φάνια για να προϋπαντήσουν τον πατέρα που έλειπε τόσο καιρό. Το σούρουπο βρίσκει τα τρία κορίτσια μαζί με τη μητέρα καθισμένους κοντά στον κουρασμένο, μαυρισμένο από τ΄αγάνι και τον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο αλλά ευτυχισμένο πατέρα να ακούνε πραγματικές ιστορίες ζωής και περιπέτειες που συνέβησαν με πρωταγωνιστές τους αλωνιστάδες, τα καζάνια, τα δεμάτια του σιταριού, τις θημωνιές και τα χερόβολα, τα λουριά της μηχανής ….Εικόνες μιας άλλης εποχής ..
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
ΜΑΘΑΙΝΩ μέσα από μένα.
ΟΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ, ένα καλό μάθημα...
Οι εντάσεις και οι συγκρούσεις είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στο χώρο του σχολείου. Συγκρούσεις μεταξύ εκπαιδευτικών και διευθυντή, εκπαιδευτικών και γονιών, εκπαιδευτικών και μαθητών, μεταξύ εκπαιδευτικών ή μεταξύ μαθητών είναι δυνατόν να δημιουργήσουν ένα κλίμα αποδιοργάνωσης στον τόσο ευαίσθητο χώρο του σχολείου. Αξίζει να μελετήσουμε τις συγκρούσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών, που λαμβάνουν χώρα μέσα στο σχολικό περιβάλλον, είτε σαν αιτίες είτε σαν αποτέλεσμα προβλημάτων που προκύπτουν από την αναγκαστική συνύπαρξη των μελών της σχολικής κοινότητας.
To σχολείο αποτελεί ένα εξειδικευμένο και οργανωμένο εκπαιδευτικό θεσμό. Είναι δημιούργημα της σύγχρονης κοινωνίας που είναι οργανωμένη με τη μορφή του εθνικού κράτους. Ο θεσμός αυτός έχει δυο στόχους. Από τη μια λειτουργεί ως μηχανισμός γενικής κοινωνικοποίησης και από την άλλη λειτουργεί ως θεσμός ισχυροποίησης της κοινωνικής συνοχής στα πλαίσια μιας εξισωτικής ιδεολογίας για τη συγκρότηση και λειτουργία της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του σχολείου είναι ότι απευθύνεται σε παιδιά, που βρίσκονται στη διαδικασία διαμόρφωσης της προσωπικότητάς τους. Το σχολείο λοιπόν είναι ένας «χώρος πρόνοιας», ένας χώρος όπου κυριαρχεί η παιδαγωγική ή διαφορετικά, όπου «ασκείται αγωγή». Μέσα σ’ αυτόν λοιπόν το χώρο συνυπάρχουν άτομα διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων, διαφορετικού φύλου, διαφορετικής ηλικίας και προπάντων με διαφορετικά ενδιαφέροντα και στόχους, όπως οι μαθητές, οι γονείς, το βοηθητικό προσωπικό, οι τοπικοί φορείς, οι δάσκαλοι και ο διευθυντής. Συχνά η εξαναγκαστική αυτή συνύπαρξη οδηγεί στη δημιουργία διάφορων συγκρουσιακών καταστάσεων. Αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων είναι η δυσλειτουργία του εκπαιδευτικού οργανισμού με επιπτώσεις τόσο στην ψυχοσυναι-σθηματική ανάπτυξη του μαθητή, όσο και στην ψυχική και κοινωνική υγεία των εκ-παιδευτικών καθώς και στην ποιότητα του παραγόμενου έργου.
Επειδή σαν εκπαιδευτικός αλλά και σαν γονιός βιώνω καθημερινά την αγωνία των παιδιών για αγάπη, σεβασμό, αποδοχή, κατανόηση, γνήσια επικοινωνία με τους δασκάλους τους, ομαλή μετάβαση σε ένα άγνωστο γι’ αυτά κόσμο, θεωρώ ότι τα παιδιά λειτουργούν με τον καλύτερο τρόπο, σ’ ένα περιβάλλον προοδευτικό που τα τροφοδοτεί με σεβασμό, υπομονή και καθαρούς κανόνες παρά σε ένα χώρο που κυριαρχούν οι κατηγορίες-επικρίσεις, η ντροπή και ο θυμός, πολλά αρνητικά συναισθήματα που απορρέουν από τις εντάσεις.
Δεν είναι αρκετό για τα παιδιά να ακούν για αξίες. Για να τις μάθουν και να τις κά-νουν δικές τους πρέπει να τις βιώνουν σε πολλά επίπεδα.
Είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να εκπαιδεύουμε τους μαθητές μας όχι μόνο να «γνωρίζουν» και να «κάνουν» αλλά να τους μαθαίνουμε να «είναι» και να «ζουν μαζί». Και αυτό θα το πετύχουμε με τη συμπεριφορά μας, αν διαχειριστούμε σωστά τις συγκρούσεις στο χώρο του σχολείου, αν εξετάσουμε διεξοδικά τα αίτια που τις προ-καλούν, αν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το λόγο εμφάνισης αυτών, την πορεία, τη δομή τους για να είμαστε έτσι σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε διδάσκοντας συγχρόνως στους μαθητές μας τον τρόπο που και οι ίδιοι θα μπορούν να διαχειρίζονται παρόμοιες καταστάσεις.
Και σαν εκπαιδευτικός θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να δουλεύει κανείς σε ένα ήρεμο εργασιακό περιβάλλον χωρίς εντάσεις, διαμάχες και συγκρούσεις. Μόνο έτσι είναι σε θέση να καταφέρει κανείς να αναπτύξει όλες τις ικανότητες που διαθέτει, να κατακτήσει τους στόχους του και να ικανοποιήσει στο μέγιστο βαθμό όλες τις ανάγκες (φυσιολογικές, κοινωνικές και ψυχολογικές), επιδιώξεις και επιθυμίες του.
Οι εντάσεις και οι συγκρούσεις είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στο χώρο του σχολείου. Συγκρούσεις μεταξύ εκπαιδευτικών και διευθυντή, εκπαιδευτικών και γονιών, εκπαιδευτικών και μαθητών, μεταξύ εκπαιδευτικών ή μεταξύ μαθητών είναι δυνατόν να δημιουργήσουν ένα κλίμα αποδιοργάνωσης στον τόσο ευαίσθητο χώρο του σχολείου. Αξίζει να μελετήσουμε τις συγκρούσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών, που λαμβάνουν χώρα μέσα στο σχολικό περιβάλλον, είτε σαν αιτίες είτε σαν αποτέλεσμα προβλημάτων που προκύπτουν από την αναγκαστική συνύπαρξη των μελών της σχολικής κοινότητας.
To σχολείο αποτελεί ένα εξειδικευμένο και οργανωμένο εκπαιδευτικό θεσμό. Είναι δημιούργημα της σύγχρονης κοινωνίας που είναι οργανωμένη με τη μορφή του εθνικού κράτους. Ο θεσμός αυτός έχει δυο στόχους. Από τη μια λειτουργεί ως μηχανισμός γενικής κοινωνικοποίησης και από την άλλη λειτουργεί ως θεσμός ισχυροποίησης της κοινωνικής συνοχής στα πλαίσια μιας εξισωτικής ιδεολογίας για τη συγκρότηση και λειτουργία της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του σχολείου είναι ότι απευθύνεται σε παιδιά, που βρίσκονται στη διαδικασία διαμόρφωσης της προσωπικότητάς τους. Το σχολείο λοιπόν είναι ένας «χώρος πρόνοιας», ένας χώρος όπου κυριαρχεί η παιδαγωγική ή διαφορετικά, όπου «ασκείται αγωγή». Μέσα σ’ αυτόν λοιπόν το χώρο συνυπάρχουν άτομα διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων, διαφορετικού φύλου, διαφορετικής ηλικίας και προπάντων με διαφορετικά ενδιαφέροντα και στόχους, όπως οι μαθητές, οι γονείς, το βοηθητικό προσωπικό, οι τοπικοί φορείς, οι δάσκαλοι και ο διευθυντής. Συχνά η εξαναγκαστική αυτή συνύπαρξη οδηγεί στη δημιουργία διάφορων συγκρουσιακών καταστάσεων. Αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων είναι η δυσλειτουργία του εκπαιδευτικού οργανισμού με επιπτώσεις τόσο στην ψυχοσυναι-σθηματική ανάπτυξη του μαθητή, όσο και στην ψυχική και κοινωνική υγεία των εκ-παιδευτικών καθώς και στην ποιότητα του παραγόμενου έργου.
Επειδή σαν εκπαιδευτικός αλλά και σαν γονιός βιώνω καθημερινά την αγωνία των παιδιών για αγάπη, σεβασμό, αποδοχή, κατανόηση, γνήσια επικοινωνία με τους δασκάλους τους, ομαλή μετάβαση σε ένα άγνωστο γι’ αυτά κόσμο, θεωρώ ότι τα παιδιά λειτουργούν με τον καλύτερο τρόπο, σ’ ένα περιβάλλον προοδευτικό που τα τροφοδοτεί με σεβασμό, υπομονή και καθαρούς κανόνες παρά σε ένα χώρο που κυριαρχούν οι κατηγορίες-επικρίσεις, η ντροπή και ο θυμός, πολλά αρνητικά συναισθήματα που απορρέουν από τις εντάσεις.
Δεν είναι αρκετό για τα παιδιά να ακούν για αξίες. Για να τις μάθουν και να τις κά-νουν δικές τους πρέπει να τις βιώνουν σε πολλά επίπεδα.
Είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να εκπαιδεύουμε τους μαθητές μας όχι μόνο να «γνωρίζουν» και να «κάνουν» αλλά να τους μαθαίνουμε να «είναι» και να «ζουν μαζί». Και αυτό θα το πετύχουμε με τη συμπεριφορά μας, αν διαχειριστούμε σωστά τις συγκρούσεις στο χώρο του σχολείου, αν εξετάσουμε διεξοδικά τα αίτια που τις προ-καλούν, αν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το λόγο εμφάνισης αυτών, την πορεία, τη δομή τους για να είμαστε έτσι σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε διδάσκοντας συγχρόνως στους μαθητές μας τον τρόπο που και οι ίδιοι θα μπορούν να διαχειρίζονται παρόμοιες καταστάσεις.
Και σαν εκπαιδευτικός θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να δουλεύει κανείς σε ένα ήρεμο εργασιακό περιβάλλον χωρίς εντάσεις, διαμάχες και συγκρούσεις. Μόνο έτσι είναι σε θέση να καταφέρει κανείς να αναπτύξει όλες τις ικανότητες που διαθέτει, να κατακτήσει τους στόχους του και να ικανοποιήσει στο μέγιστο βαθμό όλες τις ανάγκες (φυσιολογικές, κοινωνικές και ψυχολογικές), επιδιώξεις και επιθυμίες του.
Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010
οι άλλοι διπλανοί μας
οι Ρομά και οι Λαικοί
<<…..Είμαστε εμείς οι απάτριδοι κ οι αγιάτρευτοι
Γιούχα και πάντα γιούχα των πατρίδων!.....
Η μάντρα είν’ ο αφίλιωτος οχτρός μας,
την πλατωσιά του κόσμου τη στενεύει….
δουλεύετε τον ξανά τον κόσμο στη φωτιά…
χτυπώντας τον, με το σφυρί και με τα αμόνι,…
Κι αν έχουμε πατρίδα, φτάνει αυτή ως εκεί
που φτάνει και του ήλιου το βασίλεμα…
Κι αν μας έλεγες: <<Γύφτοι, θα γυρίσετε
στην πρώτη σας κοιτίδα την ξεχειλιστή>>…
και τότε θα σου κράζαμε : Δε θέλουμε,
το πανηγύρι μη χαλάς, γιορτάζουμε
το συντριμμό των αλυσίδων, ότι κι αν είναι, από διαμάντια ή από σίδερα
οι τρανοί λυτρωμένοι είμαστ’ εμείς
Γιούχα και πάντα γιούχα των πατρίδων!>>.[1]
Έτσι τραγούδησε ο Κωστής Παλαμάς στο <<Δωδεκάλογο του Γύφτου>> τη ζωή των Τσιγγάνων. Μια ζωή ελεύθερη ανέμελη, ανένταχτη σε τυπικές μορφές κοινωνίας!
«Για χίλια χρόνια περιπλανιούνται μέσα στην Ευρώπη, για χίλια χρόνια διώκονται, για χίλια χρόνια διατηρούν μια προφορική γλώσσα, ήθη, παραδόσεις , έναν νομαδικό τρόπο ζωής, μια κυκλική αντίληψη του χρόνου, μια συλλογική λογική αναίρεσης του θανάτου. Ποτέ δεν πολέμησαν οι τσιγγάνοι, ποτέ δεν σήκωσαν όπλα εναντίον κανενός, -όπως ποτέ δεν καλλιέργησαν την γη», λέει σ’ ένα δημοσίευμα ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης.[2]
Ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι τσιγγάνοι; Είναι αυτοί «οι άλλοι», «οι διαφορετικοί», «οι ανένταχτοι», είναι απέναντι από εμάς, είναι τόσο μακριά μας αν και ζουν δίπλα μας, τα παιδιά τους είναι διαφορετικά από τα δικά μας αν και παίζουν στην ίδια σχολική αυλή, αν και κάθονται στο ίδιο θρανίο;
Τι σημαίνει και τι αντιπροσωπεύει για τους τσιγγάνους το υπάρχον σχολείο; Πώς εκπαιδεύει η τσιγγάνικη κοινωνία τα ίδια παιδιά; Πώς ο δάσκαλος και το σχολείο ως θεσμός θα πρέπει να πλησιάσει αυτούς τους ανθρώπους και να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι δεν έχουν σαν στόχο την ένταξη και την αφομοίωση τους στην κυρίαρχη κοινωνία αλλά θέλουν να τους διδάξουν γραφή, ανάγνωση, αριθμητική, πολιτισμό για να μπορούν να κατανοήσουν την δικιά τους κουλτούρα και να καλυτερεύσουν την Τσιγγάνικη ζωή τους;
Ένας λαός χωρίς γραπτή γλώσσα ,
ένας αρχαίος νομαδικός λαός
που στο πείσμα των αιώνων
διατηρεί την παράδοση
της περιπλάνησης
Ας μην προσπαθήσουμε να τους αλλάξουμε, αλλά ας προσπαθήσουμε να τους διδάξουμε να είναι περήφανοι για την καταγωγή τους και την πλούσια παράδοσή τους, και τότε να είμαστε σίγουροι ότι μόνοι τους θα θελήσουν και την εκπαίδευσή τους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
