Φωνές από τα κελιά

Λυπάμαι,αδελφέ μου

Λυπάμαι, αδελφέ μου.
Οι χειροπέδες μου δένουν τα χέρια
Κι ένα σίδερο περικυκλώνει το μέρος που κοιμάμαι.

Λυπάμαι , αδελφέ μου,
Που δεν μπορώ να βοηθήσω τον γέρο,
τη χήρα ή το παιδάκι.

Μη λογαριάζεις τον θάνατο ενός ανθρώπου
σαν σημάδι ήττας.
Ντροπή είναι μόνο
Να προδίδεις τις ιδέες σου
Και να μην μπορείς να υπερασπιστείς
τις πεποιθήσεις σου.
( Γράφτηκε από ένα φοιτητή της νομικής, στο στρατόπεδο του Γκουαντάναμο)
(Στίχοι- καταφύγιο ενάντια στον εφιάλτη της απανθρωπιάς και του μίσους.)
- στίχοι κραυγές απελπισίας κάποιων ανθρώπων πίσω από τα συρματοπλέγματα- Είναι η ανελέητη κριτική ενάντια στους δεσμοφύλακες που τους φέρονται σαν σκουπίδια. Είναι η περιγραφή του εφιάλτη που δεν έχει τέλος. Και πάνω από όλα είναι η κραυγή τους που επιμένει ότι η ψυχή και το μυαλό μένουν ελεύθερα και πολεμάνε την τρέλα των ανθρώπων με ποίηση.
- Ο Τεοντόρ Αντόρνο είχε γράψει κάποτε την περίφημη φράση ότι << να γράφεις ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι βαρβαρότητα>> .Εδώ οι κρατούμενοι γράφουν ποίηση μέσα από τα συρματοπλέγματα για να αντισταθούν και να νικήσουν την βαρβαρότητα.
- Όλοι μας καθημερινά με οποιοδήποτε τρόπο πολεμάμε ενάντια στην καθημερινή βαρβαρότητα και φρίκη.
ΟΛΟΙ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΟΤΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΧΡΩΜΑΤΙΚΗ.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΓΕΛΑΣΤΟΥΝ.

......και καθόμαστε και αγωνιούμε για δέκα τράπεζες....

……….Συναντήσαμε πρόσωπα χαρούμενα, αισιόδοξα και περήφανα, παρότι ζουν μέσα στη φτώχεια, που πολλές φορές φτάνει στην εξαθλίωση, χαμογελούν, τραγουδούν και χορεύουν, με άλλα λόγια ζουν με αξιοπρέπεια, αναφέρει κάποιος που τόλμησε και ταξίδεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη μας.
Μια εικόνα για όλους εμάς τους μακρινούς παρατηρητές μαγική που μας εντυπωσιάζει αλλά και μας προβληματίζει. Προβληματίζει όλους εμάς που ζούμε στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης, που ευημερούμε, αλλά χάσαμε το χαμόγελο και την αισιοδοξία μας και πολλές φορές την αξιοπρέπειά μας.
Κάτι ανεξήγητο μας συμβαίνει, φταίνε άραγε τα μέσα ενημέρωσης που μας βομβαρδίζουν καθημερινά με ατυχήματα, οικονομικά προβλήματα, σκάνδαλα και φτηνές ειδήσεις, φταίει η υπερκατανάλωση που μας κάνει να νιώθουμε ανικανοποίητοι ζητώντας όλο και περισσότερα, φταίει το γεγονός ότι παρότι έχουμε γύρω μας πολλούς ανθρώπους, νιώθουμε μόνοι, ίσως φταίνε όλα μαζί.
Κάποιοι μάλλον δεν θέλουν να μας βλέπουν να χαμογελάμε, οι χαρούμενοι άνθρωποι έχουν καθαρό μυαλό, μπορούν να σκέφτονται, να κρίνουν, να αντιδρούν.
Άραγε δεν υπάρχουν σήμερα νέα που να μπορούν να μας κάνουν χαρούμενους; Γιατί να μην υπάρχουν αισιόδοξες ειδήσεις για την οικονομία, το περιβάλλον, τις ανίατες μέχρι σήμερα ασθένειες;
Η ζωή είναι στα χέρια μας, δεν πρέπει να την αφήνουμε στα χέρια άλλων, δεν φταίει η κοινωνία για τα παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά από τα ναρκωτικά- την κοινωνία την αποτελούμε εμείς- ναι , ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Αν αφήσουμε τον καναπέ, κλείσουμε την τηλεόραση, συζητήσουμε με τον σύντροφό μας και τα παιδιά μας, συμμετέχουμε σε κινήσεις για το περιβάλλον και τον συνάνθρωπό μας , πιέσουμε για να δοθεί το μεγαλύτερο βάρος της πολιτείας στην παιδεία και στην υγεία, τότε σίγουρα θα χαμογελάμε.
Τότε ίσως ακούσουμε ότι οι επιστήμονες εκτιμούν ότι θα σταματήσουν να λιώνουν οι πάγοι τα επόμενα χρόνια, ότι θα μειωθεί ο αριθμός των συνανθρώπων μας που πεθαίνουν στην άσφαλτο από τροχαία, ότι θα σταματήσουν να καίνε τα τρόφιμα ως καύσιμα- βιοκαύσιμα , τη στιγμή που τόσος κόσμος στον πλανήτη πεινάει, ίσως σταματήσουν οι βιομηχανίες να μολύνουν τις βρεφικές τροφές και να θυσιάζουν παιδιά στο βωμό του κέρδους, ίσως και να ακούσουμε ότι διετέθησαν τα απαραίτητα κεφάλαια για έρευνα και βρέθηκε το φάρμακο για το καρκίνο. Όλα αυτά εξαρτώνται από εμάς, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.
Ας μπει το χαμόγελο και η αισιοδοξία στη ζωή μας.....
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον.

Κύριε ΥΠΟΥΡΓΕ

Νηπιαγωγοί και δάσκαλοι ,λέει, ήταν εκεί. Ο υπουργός απουσίαζε.
Από πού απουσιάζατε ,κύριε υπουργέ, από τη δουλειά σας, από τα καθήκοντά σας, από το σχολείο σας, γιατί για σας το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ είναι το δικό σας σχολείο.
Εκεί είναι ο χώρος που δέχεστε τους δασκάλους των παιδιών σας, γιατί σαν υπουργός έτσι θα έπρεπε να βλέπατε όλα τα Ελληνόπουλα σαν δικά σας
παιδιά ,εκεί ακούτε τις απόψεις τους, εκεί προβληματίζεστε , εκεί παίρνετε αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον των παιδιών σας, εκεί δημιουργείτε, εκεί χαράζετε την αυριανή πολιτική για το που πάει η εκπαίδευση σ αυτόν τον τόπο.
Αλλά κύριε υπουργέ μάλλον δεν νιώθετε έτσι. Εσείς φαίνετε δεν αγωνιάτε αν θα φοιτήσει φέτος το δικό σας παιδί στο νηπιαγωγείο, αν θα κάνει μάθημα σε καθαρές και περιποιημένες αίθουσες, αν θα έχει δασκάλους. Δε σας ενδιαφέρει να νιώθει ότι το σέβεται η πολιτεία, ότι είναι πλάι του, δίπλα του , κοντά στα πραγματικά προβλήματα που το απασχολούν.
Κύριε υπουργέ προβλήματα ,σε κάθε τομέα της ζωής μας ,πάντα θα υπάρχουν. Ο υπουργός όμως και οι κατάλληλοι φορείς πρέπει να είναι πάντα εκεί. Να δέχονται , να ακούν, να συμμερίζονται, να κατανοούν, να συζητούν, να σέβονται και να προσπαθούν.
Είναι θλιβερό ΔΑΣΚΑΛΟΙ να βρίσκουν πόρτες κλειστές. Τι ερμηνεία θα δώσουν στους μαθητές τους για τις λέξεις διάλογος, συνεργασία, κοινή προσπάθεια, σεβασμό στην προσωπικότητα του πολίτη;

Μάθηση ή Εφιάλτης

Εμείς οι μεγάλοι ονειρευόμαστε ακόμα το σχολείο, κι όταν το ονειρευόμαστε, στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι.
Εξετάσεις, διαγωνίσματα , τεστ, έλεγχοι, μακρόστενοι διάδρομοι, μεγάλες αίθουσες πίσω από κλειστές πόρτες και το αυστηρό βλέμμα είτε του δασκάλου ή της δασκάλας είτε του καθηγητή.
<< Αρχίζουν σήμερα οι πανελλήνιες εξετάσεις …>>,<<την Τετάρτη ανακοινώνονται τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων …>>, και μόνο στο άκουσμα παρόμοιων ειδήσεων κάτι μέσα σου χτυπάει το καμπανάκι του άγχους .
Ουφ..! πραγματικά αγχώθηκα.
Δεν το φαντάζομαι έτσι το ιδανικό σχολείο.
Γιατί μοιάζουν με φυλακές τα περισσότερα σχολεία μας; Γιατί η γνώση δεν είναι χαρά ,όπως το παιχνίδι ,αλλά περιορισμός; Με ποιο κριτήριο, με ποια καρδιά, κλείνουμε ένα παιδί σε μια τάξη και το κρατάμε φυλακισμένο εκεί μέσα για τέσσερις ώρες;
<<Μη σηκώνεσαι από το θρανίο σου>>, <<Μείνε στη θέση σου..>>, << Μη μιλάς στο διπλανό σου..>>, << Πρόσεξέ με……>> , πόσες μα πόσες προστακτικές χρησιμοποιούμε καθημερινά ,απευθυνόμενοι σε ένα παιδί έξι -εφτά-οχτώ ή εννιά χρονών.
Πού είναι ο αέρας, το οξυγόνο, η ζωή στα σχολεία μας τη στιγμή που όλα γύρω μας αλλάζουν με θεαματική ταχύτητα;

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΦΕΤΟΣ......ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΦΕΤΟΣ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ......ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΦΕΤΟΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ........ΓΙΑΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΦΕΤΟΣ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΛΕΙΤ.........
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ ΜΗΔΕΝ.