Μάθηση ή Εφιάλτης

Εμείς οι μεγάλοι ονειρευόμαστε ακόμα το σχολείο, κι όταν το ονειρευόμαστε, στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι.
Εξετάσεις, διαγωνίσματα , τεστ, έλεγχοι, μακρόστενοι διάδρομοι, μεγάλες αίθουσες πίσω από κλειστές πόρτες και το αυστηρό βλέμμα είτε του δασκάλου ή της δασκάλας είτε του καθηγητή.
<< Αρχίζουν σήμερα οι πανελλήνιες εξετάσεις …>>,<<την Τετάρτη ανακοινώνονται τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων …>>, και μόνο στο άκουσμα παρόμοιων ειδήσεων κάτι μέσα σου χτυπάει το καμπανάκι του άγχους .
Ουφ..! πραγματικά αγχώθηκα.
Δεν το φαντάζομαι έτσι το ιδανικό σχολείο.
Γιατί μοιάζουν με φυλακές τα περισσότερα σχολεία μας; Γιατί η γνώση δεν είναι χαρά ,όπως το παιχνίδι ,αλλά περιορισμός; Με ποιο κριτήριο, με ποια καρδιά, κλείνουμε ένα παιδί σε μια τάξη και το κρατάμε φυλακισμένο εκεί μέσα για τέσσερις ώρες;
<<Μη σηκώνεσαι από το θρανίο σου>>, <<Μείνε στη θέση σου..>>, << Μη μιλάς στο διπλανό σου..>>, << Πρόσεξέ με……>> , πόσες μα πόσες προστακτικές χρησιμοποιούμε καθημερινά ,απευθυνόμενοι σε ένα παιδί έξι -εφτά-οχτώ ή εννιά χρονών.
Πού είναι ο αέρας, το οξυγόνο, η ζωή στα σχολεία μας τη στιγμή που όλα γύρω μας αλλάζουν με θεαματική ταχύτητα;