μαθαίνω πώς να μαθαίνω

Στόχος μας είναι η ΠΑΙΔΟΠΟΙΗΣΗ του Σχολείου και όχι η Σχολειοποίηση του παιδιού

Και τούτο εναργές, ότι παρ’εμού ουδέν πώποτε μαθόντες
(οι εμοί συγγιγνόμενοι) αλλ’ αυτοί παρ’ αυτών πολλά και
καλά ευρόντες και τεκόντες».
Και είναι φανερό ότι από εμένα τίποτα δεν έμαθαν
όσοι με συναναστρέφονται, αλλά αυτοί από
μόνοι τους πολλά και καλά ανακάλυψαν και
δημιούργησαν .
«Σωκράτης»

Η πολυπολιτισμική οργάνωση των σύγχρονων κοινωνιών σε σχέση με τη δυναμική έκρηξη της πληροφορίας, αναδεικνύει το ζήτημα της πολυπλοκότητας και της σφαιρικοποίησης της γνώσης (Morin E, 1999, 1999a). Η εκπαίδευση στη σημερινή εποχή είναι αντιμέτωπη με το πρόβλημα της οργάνωσης της σκέψης, αλλά και την αποτελεσματικότητα της μαθησιακής διαδικασίας, μέσα σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον που αντικατροπτίζει την κοινωνική, πολιτισμική και γνωστική ετερότητα. Το νέο αυτό εκπαιδευτικό περιβάλλον, υπαγορεύει τον επαναπροσδιορισμό των αντιλήψεων για τη μαθησιακή διαδικασία μέσα από νέους τρόπους σκέψης που υποκινούν το άτομο να επιλέγει κριτικά και να εκφράζεται δημιουργικά.
Το σχολείο απομακρύνεται σιγά -σιγά από το κοiνωνικοποιητικό ρόλο που διέθετε κατά την εποχή της Νεωτερικότητας και καθίσταται πλέον ένα απαραίτητο εργαλείο προετοιμασίας των νέων να εισέλθουν, όσο το δυνατόν περισσότερο έτοιμοι και καταρτισμένοι, στην αγορά εργασίας.
Η εκπαίδευση της Μετανεωτερικής εποχής, οφείλει να δίνει έμφαση στις ηθικές αξίες, στην πολιτιστική παράδοση, στη διατήρηση του περιβάλλοντος και να καθιστά τους νέους ικανούς ώστε να σέβονται την προσωπικότητα και την ιδιαιτερότητα των άλλων και να προσφεύγουν στον αναστοχασμό και την αυτοκριτική, για να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να λειτουργήσουν πιο αποτελεσματικά ως πολίτες και ως μέλη μιας κοινωνίας.
Κατανοώντας περισσότερο από οποιανδήποτε άλλον τη σημασία και της συνέπειες των νέων πραγματικοτήτων, που έχουν διαμορφωθεί στον κόσμο, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ αναφέρεται στους τέσσερις πυλώνες, πάνω στους οποίους πρέπει να στηρίζονται τα εκπαιδευτικά συστήματα των κρατών μελών. Αυτοί οι πυλώνες είναι:
• Να μάθει κανείς να ζει με τους άλλους.
• Να μάθει κανείς πώς να μαθαίνει.
• Να μάθει κανείς να κάνει κάτι.
• Να μάθει κανείς να είναι αυτόνομος και αυθύπαρκτος.


ΥΠΕΠΘ, ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ, Πλάτων, Θεαιτ. 150e και εξ., Βλέπω το σημερινό κόσμο.
Κουλαϊδής Β., Σύγχρονες διδακτικές προσεγγίσεις για την ανάπτυξη κριτικής - δημιουργικής σκέψης .ΟΕΠΕΚ
Νικολάου Γ., «Διαπολιτισμική επικοινωνία στο πολύχρωμο σχολείο του νέου διεθνούς περιβάλλοντος».
Τριλιανός Α., «Η εκπαίδευση στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οικονομία της μετανεωτερικής εποχής»18 Πανελλήνιο Εκπαιδευτικό Συνέδριο Δ.Ο.Ε.-Π.Ο.Ε.Δ, 14-15 Απριλίου 2005.
Ντελόρ Ζακ, 1996:20-22, Eυρωπαϊκή Επιτροπή, 2003: 3-6.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας δάσκαλος που έστεκε πίσω από την έδρα του όρθιος τις περισσότερες φορές και παρέδιδε το μάθημα. Οι μαθητές με σταυρωμένα τα χέρια άκουγαν και άκουγαν. Μερικοί άκουγαν και συγκρατούσαν τα λόγια του, άλλοι απλώς τον κοίταζαν στα μάτια και αναρωτιόνταν τι να έλεγε... και η ώρα περνούσε... χτυπούσε το κουδούνι και όλοι μαζί τρέχανε στην αυλή για να παίξουν. Την επόμενη μέρα έπρεπε να ξέρουν το μάθημα απ' έξω...
Σήμερα σε μια άλλη αίθουσα τρεις ομάδες παιδιών και αναμεσά τους ο δάσκαλος είναι σκυμμένοι μπροστά στους υπολογιστές και ψάχνουν.Ψάχνουν τη γνώση,εξερευνούν,εξετάζουν, βρίσκουν απαντήσεις στις απορίες τους, συνθέτουν γνώσεις και κρίνουν.
Έτσι έγινε και το παρακάτω μάθημα και είχε άριστα αποτελέσματα...