....κάποτε....

γυρνώντας κάποια χρόνια πίσω


Την ώρα που ο πυρόξανθος ήλιος χάνονταν πίσω από το.... και χιλιάδες χρώματα σμίγανε τον ουρανό με την πλαγιά του χωριού, τότε τα μακρινά εκείνα χρόνια αλλά τόσο έντονα χαραγμένα στη μνήμη μας, περίπου σαράντα χρόνια πριν, στα μέσα Αυγούστου, πριν τη μεγάλη γιορτή της Παναγίας, εκεί από την άκρη του χωριού, στο δρόμο που έρχεται απ΄τον Αετό ακούγεται το δυνατό μούγκρισμα της μηχανής μεγάλου τρακτέρ….
... τρία μικρά κοριτσάκια σκαρφαλωμένα πάνω στα μπλε κάγκελα της αυλής τους αφουγκράζονται… λες να έρχεται…Και να ξεπροβάλλει , εκεί στο κονισματάκι.. στην αρχή ένα μικρό ανεπαίσθητο κόκκινο σημάδι μετά ακολουθεί κι άλλο πιο αχνό, πορτοκαλί και μετά κι άλλο.. αυτός είναι!….. τα παιδιά κρατούν την αναπνοή τους… λίγο ακόμη… δεν μιλούν μεταξύ τους μόνο κατεβαίνουν στο δρόμο, κρέμονται από τα κάγκελα της αυλής, σηκώνονται στις μύτες των ποδιών και τα μάτια τους είναι καρφωμένα εκεί στο μεγάλο δρόμο στη μέση του χωριού και περιμένουν… Και να βλέπουν καθαρά τώρα, έρχεται, έρχεται ο πατέρας ξεφωνίζουν ήρθε… αυτός είναι , ήρθε ο πατέρας μαμά
Και να ο πατέρας περνάει τώρα στη μέση του χωριού, οδηγώντας το μεγάλο κόκκινο τρακτέρ που σέρνει την καμαρωτή πορτοκαλί πατόζα, την αλωνιστική μηχανή, και ακολουθεί η πλατφόρμα γεμάτη από την σοδιά της εποχής. . Η αγωνία μετατρέπεται σε χαρά, εκδηλώνεται με φωνές και τα παιδιά τρέχουν ξεφωνίζοντας ως το μπάρμπα -Φάνια για να προϋπαντήσουν τον πατέρα που έλειπε τόσο καιρό. Το σούρουπο βρίσκει τα τρία κορίτσια μαζί με τη μητέρα καθισμένους κοντά στον κουρασμένο, μαυρισμένο από τ΄αγάνι και τον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο αλλά ευτυχισμένο πατέρα να ακούνε πραγματικές ιστορίες ζωής και περιπέτειες που συνέβησαν με πρωταγωνιστές τους αλωνιστάδες, τα καζάνια, τα δεμάτια του σιταριού, τις θημωνιές και τα χερόβολα, τα λουριά της μηχανής ….Εικόνες μιας άλλης εποχής ..