...ψηφιακός λόγος, ένας διαφορετικός λόγος...

...ψηφιακός λόγος, ένας διαφορετικός λόγος....

Ένας νέος λόγος εισάγεται σήμερα στα σχολεία , ο ψηφιακός λόγος. Ο ψηφιακός λόγος αποτελεί την τέταρτη πολιτισμική τεχνική μετά τη γραφή, την ανάγνωση και την αρίθμηση. Αυτός ο λόγος εκφράζει τη νέα δυνατότητα του ανθρώπου μέσω του Η/Υ να διαχειρίζεται οποιοδήποτε μέγεθος. Ο λόγος αυτός ως τέταρτη πολιτισμική τεχνική διαφέρει ριζικά τόσο από τις άλλες πολιτισμικές τεχνικές όσο και από τον προφορικό, το γραπτό ή τον τηλεοπτικό λόγο.
Όπως κάθε λόγος-γλώσσα, έτσι και ο ψηφιακός λόγος του Η/Υ εισάγει νέους τρόπους σκέψης και δράσης, νέες μορφές επικοινωνίας και εμπειρίας, εισάγει νέες έννοιες και λέξεις, καταργεί, τροποποιεί ή αναθεωρεί κλασσικές έννοιες και αξίες. Με τον ψηφι-ακό λόγο διαμορφώνεται ένας νέος πολιτισμός που συντελείται σταδιακά μέσα από την αίθουσα διδασκαλίας
Το σημερινό σχολείο συμμετέχει ενεργά σ’ αυτή την αλλαγή.
Το Ψηφιακό Σχολείο είναι βασικό συστατικό του οράματος του Νέου Σχολείου. H χρήση των Νέων Τεχνολογιών γίνεται ο καταλύτης για την αλλαγή:
• α) του περιεχομένου των Προγραμμάτων Σπουδών και της σχολικής γνώσης
• β) της διδασκαλίας και της μάθησης
• γ) της σχέσης εκπαιδευτικών και μαθητών
• δ) της σχέσης γονιών και σχολείου.
Η δημιουργία του ψηφιακού σχολείου αποτελεί υψηλή προτεραιότητα για να ανα-κτήσει το ελληνικό σχολείο την ανταγωνιστικότητά του στον ευρωπαϊκό χώρο. Η βα-σική πρόκληση που καλείται αυτό να αντιμετωπίσει σήμερα είναι η ουσιαστική εν-σωμάτωση των νέων τεχνολογιών στη διδασκαλία όλων των μαθημάτων αλλά και στη σχολική ζωή ευρύτερα. Το ψηφιακό σχολείο αποτελεί ολιστική προσέγγιση με παράλληλη ανάπτυξη όλων των παραμέτρων που η εμπειρία αναδεικνύει ως κρίσιμες για την επιτυχή εισαγωγή των ΤΠΕ στο σχολείο.
Μέσα από τον ψηφιακό λόγο δίνεται πρόσβαση στη γνώση από το σπίτι, στο μεν μα-θητή για περαιτέρω εμπέδωση της ύλης και εξάσκηση με τον ιδιαίτερο δικό του ρυθ-μό, στο δε γονιό για να ενημερώνεται για όλη την πρόοδο και τη σχολική πορεία του παιδιού του. Παράλληλα, ο εκπαιδευτικός αποκτά ένα δυναμικό εργαλείο που ανα-βαθμίζει σημαντικά τη διδασκαλία του στην τάξη.
Μένει να δούμε στην πράξη με ποιο τρόπο η πολιτεία και κατά συνέπεια οι εκπαιδευ-τικοί που είναι οι μόνοι που έχουν άμεση σχέση με τους μαθητές τους θα διαχειρι-στούν αυτή τη νέα πολιτισμική τεχνική ώστε να αποβεί αποτελεσματική στο να υπη-ρετήσει τους παιδαγωγικούς, διδακτικούς και κοινωνικούς στόχους της εκπαίδευσης.

Μικρόπουλος,Τ/ Λαδιάς, Τ. (1993):Πληροφορική και Εκπαίδευση, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Von Hentig, H. (1993): Die Schule neu denken, Hanser,Munchen,Wien. σ. 34
Κοσσυβάκη, Φ. Η Εισαγωγή της Πληροφορικής στην Εκπαίδευση-Μύθος και Πραγματικότητα. Ανά-τυπο Νο 8, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
http://digitalschool.minedu.gov.gr/manuals/sxoleio.php

μαθαίνω πώς να μαθαίνω

Στόχος μας είναι η ΠΑΙΔΟΠΟΙΗΣΗ του Σχολείου και όχι η Σχολειοποίηση του παιδιού

Και τούτο εναργές, ότι παρ’εμού ουδέν πώποτε μαθόντες
(οι εμοί συγγιγνόμενοι) αλλ’ αυτοί παρ’ αυτών πολλά και
καλά ευρόντες και τεκόντες».
Και είναι φανερό ότι από εμένα τίποτα δεν έμαθαν
όσοι με συναναστρέφονται, αλλά αυτοί από
μόνοι τους πολλά και καλά ανακάλυψαν και
δημιούργησαν .
«Σωκράτης»

Η πολυπολιτισμική οργάνωση των σύγχρονων κοινωνιών σε σχέση με τη δυναμική έκρηξη της πληροφορίας, αναδεικνύει το ζήτημα της πολυπλοκότητας και της σφαιρικοποίησης της γνώσης (Morin E, 1999, 1999a). Η εκπαίδευση στη σημερινή εποχή είναι αντιμέτωπη με το πρόβλημα της οργάνωσης της σκέψης, αλλά και την αποτελεσματικότητα της μαθησιακής διαδικασίας, μέσα σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον που αντικατροπτίζει την κοινωνική, πολιτισμική και γνωστική ετερότητα. Το νέο αυτό εκπαιδευτικό περιβάλλον, υπαγορεύει τον επαναπροσδιορισμό των αντιλήψεων για τη μαθησιακή διαδικασία μέσα από νέους τρόπους σκέψης που υποκινούν το άτομο να επιλέγει κριτικά και να εκφράζεται δημιουργικά.
Το σχολείο απομακρύνεται σιγά -σιγά από το κοiνωνικοποιητικό ρόλο που διέθετε κατά την εποχή της Νεωτερικότητας και καθίσταται πλέον ένα απαραίτητο εργαλείο προετοιμασίας των νέων να εισέλθουν, όσο το δυνατόν περισσότερο έτοιμοι και καταρτισμένοι, στην αγορά εργασίας.
Η εκπαίδευση της Μετανεωτερικής εποχής, οφείλει να δίνει έμφαση στις ηθικές αξίες, στην πολιτιστική παράδοση, στη διατήρηση του περιβάλλοντος και να καθιστά τους νέους ικανούς ώστε να σέβονται την προσωπικότητα και την ιδιαιτερότητα των άλλων και να προσφεύγουν στον αναστοχασμό και την αυτοκριτική, για να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να λειτουργήσουν πιο αποτελεσματικά ως πολίτες και ως μέλη μιας κοινωνίας.
Κατανοώντας περισσότερο από οποιανδήποτε άλλον τη σημασία και της συνέπειες των νέων πραγματικοτήτων, που έχουν διαμορφωθεί στον κόσμο, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ αναφέρεται στους τέσσερις πυλώνες, πάνω στους οποίους πρέπει να στηρίζονται τα εκπαιδευτικά συστήματα των κρατών μελών. Αυτοί οι πυλώνες είναι:
• Να μάθει κανείς να ζει με τους άλλους.
• Να μάθει κανείς πώς να μαθαίνει.
• Να μάθει κανείς να κάνει κάτι.
• Να μάθει κανείς να είναι αυτόνομος και αυθύπαρκτος.


ΥΠΕΠΘ, ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ, Πλάτων, Θεαιτ. 150e και εξ., Βλέπω το σημερινό κόσμο.
Κουλαϊδής Β., Σύγχρονες διδακτικές προσεγγίσεις για την ανάπτυξη κριτικής - δημιουργικής σκέψης .ΟΕΠΕΚ
Νικολάου Γ., «Διαπολιτισμική επικοινωνία στο πολύχρωμο σχολείο του νέου διεθνούς περιβάλλοντος».
Τριλιανός Α., «Η εκπαίδευση στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οικονομία της μετανεωτερικής εποχής»18 Πανελλήνιο Εκπαιδευτικό Συνέδριο Δ.Ο.Ε.-Π.Ο.Ε.Δ, 14-15 Απριλίου 2005.
Ντελόρ Ζακ, 1996:20-22, Eυρωπαϊκή Επιτροπή, 2003: 3-6.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας δάσκαλος που έστεκε πίσω από την έδρα του όρθιος τις περισσότερες φορές και παρέδιδε το μάθημα. Οι μαθητές με σταυρωμένα τα χέρια άκουγαν και άκουγαν. Μερικοί άκουγαν και συγκρατούσαν τα λόγια του, άλλοι απλώς τον κοίταζαν στα μάτια και αναρωτιόνταν τι να έλεγε... και η ώρα περνούσε... χτυπούσε το κουδούνι και όλοι μαζί τρέχανε στην αυλή για να παίξουν. Την επόμενη μέρα έπρεπε να ξέρουν το μάθημα απ' έξω...
Σήμερα σε μια άλλη αίθουσα τρεις ομάδες παιδιών και αναμεσά τους ο δάσκαλος είναι σκυμμένοι μπροστά στους υπολογιστές και ψάχνουν.Ψάχνουν τη γνώση,εξερευνούν,εξετάζουν, βρίσκουν απαντήσεις στις απορίες τους, συνθέτουν γνώσεις και κρίνουν.
Έτσι έγινε και το παρακάτω μάθημα και είχε άριστα αποτελέσματα...

η μικρή κατσαρίδα

......η μικρή ΙΩΑΝΝΑ μήπως δεν είναι παντού γύρω μας; Τρέχει πέρα-δώθε, δεξιά –αριστερά, πάνω – κάτω.... Ψάχνει να βρει κάτι σπάνιο, ψάχνει να φτιάξει κάτι μεγάλο, γυρεύει να φτάσει ψηλά στο φεγγάρι, να δημιουργήσει, και όλο παλεύει- παλεύει να γίνει αυτό που δεν είναι . Θα μου πείτε είναι κακό αυτό; Συνέχεια να αναζητάς, να αγωνίζεσαι, να μοχθείς για να φτάσεις κάπου ....κάπου μακρυά, πολύ μακρυά από αυτό που μπορείς, αλλά όμως παλεύεις , αγωνίζεσαι. Και έτσι αποκτάς κι άλλες εμπειρίες, γνωρίζεις κόσμους άγνωστους σε σένα, μπαίνεις βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων, τους μαθαίνεις, ζεις και βιώνεις πολλές και παράξενες καταστάσεις , γνωρίζεις τότε καλύτερα και σένα, αναρωτιέσαι για όλους και όλα. Αυτό μήπως δεν είναι κέρδος. Αλλά από την άλλη μήπως έτσι χάνεις το παρόν, το τώρα, αυτό που είσαι, αυτό που οι άλλοι γύρω σου είναι. Μήπως έτσι αναζητώντας αυτό το κάτι, τρέχοντας να φτάσεις ως το φεγγάρι δεν έχεις το χρόνο να ασχοληθείς με σένα. να ζήσεις για σένα και να χαρείς όλα όσα υπάρχουν τόσο κοντά σε σένα. Μπορεί η μικρή κατσαρίδα να είναι τελικά ευτυχισμένη που κατάφερε ένα τόσο μακρινό όνειρο να γίνει πραγματικότητα και να είναι η πρώτη κατσαρίδα αστροναύτισσα αλλά μπορεί να είναι κανείς σίγουρος ότι δεν το έχει μετανιώσει που δεν έζησε κοντά στις φιλενάδες της κατσαρίδες, στις αδελφές της και στο σόι της και για το ότι ποτέ της δεν κατάλαβε ότι το μακρινό και απλησίαστο φεγγάρι δεν είναι εκεί πέρα δυτικά αλλά μέσα στην καρδιά του καθενός χωριστά. Άλλο να αγωνίζεσαι να φτάσεις αυτό που είναι πολύ ψηλά μέσα σε σένα και άλλο να αγωνίζεσαι να κατακτήσεις κάτι που φαίνεται απλησίαστο και ονειρικό σε σένα. Ή μήπως το μακρινό φεγγάρι ανέτειλε και έδυε τελικά μέσα στην καρδιά της μικρής ΙΩΑΝΝΑΣ;