Κύριε ΥΠΟΥΡΓΕ

Νηπιαγωγοί και δάσκαλοι ,λέει, ήταν εκεί. Ο υπουργός απουσίαζε.
Από πού απουσιάζατε ,κύριε υπουργέ, από τη δουλειά σας, από τα καθήκοντά σας, από το σχολείο σας, γιατί για σας το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ είναι το δικό σας σχολείο.
Εκεί είναι ο χώρος που δέχεστε τους δασκάλους των παιδιών σας, γιατί σαν υπουργός έτσι θα έπρεπε να βλέπατε όλα τα Ελληνόπουλα σαν δικά σας
παιδιά ,εκεί ακούτε τις απόψεις τους, εκεί προβληματίζεστε , εκεί παίρνετε αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον των παιδιών σας, εκεί δημιουργείτε, εκεί χαράζετε την αυριανή πολιτική για το που πάει η εκπαίδευση σ αυτόν τον τόπο.
Αλλά κύριε υπουργέ μάλλον δεν νιώθετε έτσι. Εσείς φαίνετε δεν αγωνιάτε αν θα φοιτήσει φέτος το δικό σας παιδί στο νηπιαγωγείο, αν θα κάνει μάθημα σε καθαρές και περιποιημένες αίθουσες, αν θα έχει δασκάλους. Δε σας ενδιαφέρει να νιώθει ότι το σέβεται η πολιτεία, ότι είναι πλάι του, δίπλα του , κοντά στα πραγματικά προβλήματα που το απασχολούν.
Κύριε υπουργέ προβλήματα ,σε κάθε τομέα της ζωής μας ,πάντα θα υπάρχουν. Ο υπουργός όμως και οι κατάλληλοι φορείς πρέπει να είναι πάντα εκεί. Να δέχονται , να ακούν, να συμμερίζονται, να κατανοούν, να συζητούν, να σέβονται και να προσπαθούν.
Είναι θλιβερό ΔΑΣΚΑΛΟΙ να βρίσκουν πόρτες κλειστές. Τι ερμηνεία θα δώσουν στους μαθητές τους για τις λέξεις διάλογος, συνεργασία, κοινή προσπάθεια, σεβασμό στην προσωπικότητα του πολίτη;