<<…..Είμαστε εμείς οι απάτριδοι κ οι αγιάτρευτοι
Γιούχα και πάντα γιούχα των πατρίδων!.....
Η μάντρα είν’ ο αφίλιωτος οχτρός μας,
την πλατωσιά του κόσμου τη στενεύει….
δουλεύετε τον ξανά τον κόσμο στη φωτιά…
χτυπώντας τον, με το σφυρί και με τα αμόνι,…
Κι αν έχουμε πατρίδα, φτάνει αυτή ως εκεί
που φτάνει και του ήλιου το βασίλεμα…
Κι αν μας έλεγες: <<Γύφτοι, θα γυρίσετε
στην πρώτη σας κοιτίδα την ξεχειλιστή>>…
και τότε θα σου κράζαμε : Δε θέλουμε,
το πανηγύρι μη χαλάς, γιορτάζουμε
το συντριμμό των αλυσίδων, ότι κι αν είναι, από διαμάντια ή από σίδερα
οι τρανοί λυτρωμένοι είμαστ’ εμείς
Γιούχα και πάντα γιούχα των πατρίδων!>>.[1]
Έτσι τραγούδησε ο Κωστής Παλαμάς στο <<Δωδεκάλογο του Γύφτου>> τη ζωή των Τσιγγάνων. Μια ζωή ελεύθερη ανέμελη, ανένταχτη σε τυπικές μορφές κοινωνίας!
«Για χίλια χρόνια περιπλανιούνται μέσα στην Ευρώπη, για χίλια χρόνια διώκονται, για χίλια χρόνια διατηρούν μια προφορική γλώσσα, ήθη, παραδόσεις , έναν νομαδικό τρόπο ζωής, μια κυκλική αντίληψη του χρόνου, μια συλλογική λογική αναίρεσης του θανάτου. Ποτέ δεν πολέμησαν οι τσιγγάνοι, ποτέ δεν σήκωσαν όπλα εναντίον κανενός, -όπως ποτέ δεν καλλιέργησαν την γη», λέει σ’ ένα δημοσίευμα ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης.[2]
Ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι τσιγγάνοι; Είναι αυτοί «οι άλλοι», «οι διαφορετικοί», «οι ανένταχτοι», είναι απέναντι από εμάς, είναι τόσο μακριά μας αν και ζουν δίπλα μας, τα παιδιά τους είναι διαφορετικά από τα δικά μας αν και παίζουν στην ίδια σχολική αυλή, αν και κάθονται στο ίδιο θρανίο;
Τι σημαίνει και τι αντιπροσωπεύει για τους τσιγγάνους το υπάρχον σχολείο; Πώς εκπαιδεύει η τσιγγάνικη κοινωνία τα ίδια παιδιά; Πώς ο δάσκαλος και το σχολείο ως θεσμός θα πρέπει να πλησιάσει αυτούς τους ανθρώπους και να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι δεν έχουν σαν στόχο την ένταξη και την αφομοίωση τους στην κυρίαρχη κοινωνία αλλά θέλουν να τους διδάξουν γραφή, ανάγνωση, αριθμητική, πολιτισμό για να μπορούν να κατανοήσουν την δικιά τους κουλτούρα και να καλυτερεύσουν την Τσιγγάνικη ζωή τους;
Ένας λαός χωρίς γραπτή γλώσσα ,
ένας αρχαίος νομαδικός λαός
που στο πείσμα των αιώνων
διατηρεί την παράδοση
της περιπλάνησης
Ας μην προσπαθήσουμε να τους αλλάξουμε, αλλά ας προσπαθήσουμε να τους διδάξουμε να είναι περήφανοι για την καταγωγή τους και την πλούσια παράδοσή τους, και τότε να είμαστε σίγουροι ότι μόνοι τους θα θελήσουν και την εκπαίδευσή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου